tüm hayatın acımasızlığını yükünü bir kız çocuğunda görmek o kadar acı ki, bunun yaşı yok bazen yedisinde bazen yetmişinde karşına her an çıkabiliyor.

- al bu deftere hatıralarını yazarsın 

-hatıra?

-anıların geçmişin dünün...

-öğretmenim bir tanecik babam vardı o da öldü gitti.

derin sessizlik, gülmekle ağlamak arasında kalmak, o anı unutmak unutturmak unutturmaya çalışmak beyninden çıkarmak kalbinden çıkarmak...

kader mi bu, yedi yaşında bir kızın düşünmesi yaralanması kader mi sadece?

belki bu kızın kaderini değiştiremeyiz ama değiştireceğimiz bir sürü şey vardır

belki zamanla unutur o da ya da kaderini değiştiremese bile değiştireceği bir sürü şey vardır 

biz de buna yardımcı olmak için yok muyuz

onların hüzünlü anında mutlu anında yanında olmak için de vardır aslında öğretmenler...